1990-იანი წლების დასაწყისში დავინახე, თუ როგორ მიიჩქაროდნენ მაყურებლები თელ-ავივის  კინოთეატრისკენ, რეჟისორ ანჯეი ვაიდას ფილმის- „ კორჩაკის“ სანახავად.

საქართველოში, იმ დროს  უკვე გამოქვეყნებული იყო შოთა ნიშნიანიძის  ლექსი „ლეგენდა იანუშ კორჩაკზე“

-პან თქვენს წიგნებზე ბევრს უტირია,

ყრმობისას ბევრჯერ გვიჭირისუფლე.

-პან, -მოწიწებით ამბობს უნტერი-

თქვენ კომენდანტი გათავისუფლებთ!

„არა ბავშვებო, ნუ შეშინდებით,

ნურც ეჭვით მიმზერთ, ნურც შეშფოთებით,

ჩემო მშიერო, მფრთხალო ჩიტებო,

თქვენ სიკვდილშიაც ვერ დაგშორდებით.

თქვენ იანოში არ მიგატოვებთ,

თავისუფლება არ სურს რიოში,

პაწიები ხართ, ჰოდა პატრონი

იქაც გჭირდებათ-საიქიოში.“

ფაშისტებმა “ობოლთა სახლის“ 200 ებრაელი ბავშვი, მწერალი და ექიმი იანუშ კორჩაკი, მისი ასისტენტი სტეფანია ვილჩინსკი და სხვა აღმზრდელები ტრებლინკის ბანაკში გადაიყვანეს და გაზის კამერაში შეყარეს.

როგორც ამბობენ, ინუშ კორჩაკს თავისი ავტორიტეტის წყალობით  შეეძლო თავი დაეღწია კამერისთვის, მაგრამ აღსაზრდელები და კოლეგები არ მიატოვა და იმათთან ერთად დაიღუპა.

#

თელ-ავივის ოპერის თეატრში სრული ანშლანგია. მაყურებლები პაატა ბურჭულაძის მოსასმენად ემზადებიან. დარბაზი სავსეა პოლიტიკოსებით, ხელოვნების მოღვაწეებით და მოყვარულებით. დარბაზში ქაშერი ქართველები მხოლოდ ჩვენ ვართ- მე და ჩემი პატარა ბიჭი ცოტნე.

ცოტნე სავარძელში ვერ ისვენებს და შენიშვნებს ვაძლევთ. თუმცა, იმედი გვაქვს კონცერტი დაიწყება  და  ისიც ცელქობას შეწყვეტს.

ტაშის გრიალში სცენაზე პაატა ბურჭულაძე გამოჩნდა.  მისი რეპერტუარი მრავალფეროვანია. 

მაყურებელი მოხიბლულია. ცოტნე კი მაინც არ ისვენებს.

 პაუზა.

უცებ, იქვე  მჯდომი ქალბატონი ჩემსკენ გადმოიხარა და მეუბნება: ვატყობ ქართველები ხართ და მინდა გკითხოთ- პაატა ბურჭულაძეს ბებია ან ბაბუა მაინც არ ჰყავს  ებრაელი? არა-მეთქი და გავიღიმე. ხავალო (დასანანიაო) -თქვა და თვალებზე ცრემლები მოადგა.

უცებ დარბაზში ვიღაცამ წამოიძახა-ქართულიიიი! პაატა ბურჭულაძემ გაიღიმა, კონცერტმეისტერს  ანიშნა და დაიწყო:  „ ღვინო კახურო...“

ცოტნე სიმღერის დასრულებამდე არ განძრეულა, მერე სხვა მაყურებლებთან ერთად ფეხზე ამდგარი ტაშს უკრავდა და რაღაცას მეუბნებოდა. მე, ბრავოს ძახილში მისი ხმა არ   მესმოდა, მაგრამ ვატყობდი, რომ კმაყოფილი და გახარებული იყო.

#

  

ათენის აეროპორტის დასავლეთის ტერმინალიდან აღმოსავლეთის ტერმინალში გადავედი. იქიდან დაფრინავენ Olympic Airwaysის თვითმფრინავები ახლო აღმოსავლეთის მიმართულებით.

ძალიან გრძელი და დამღლელი გზა გავიარე: ლენინგრადი-ბერლინი-ათენი. ამიტომ, ვცდილობ სკამზე მოხერხებულად მოვკალათდე და შეძლებისდაგვარად დავისვენო.

ვხედავ, აბაიაში გამოწყობილი ულამაზესი არაბი გოგო მოძრაობს დარბაზში.
თვალს არ ვაშორებ. იმანაც შემამჩნია. დაიმორცხვა. მერე დამალვა სცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა. ბოლოს გაიღიმა და თვალსაჩინო ადგილას დაჯდა. 

მე ანა კალანდაძის ლექსი მახსენდება: „ როგორც ია თავდახრილი ბუჩქის ძირას, მორცხვი ხარ და როგორ გშვენის კდემა დიდი... თქვი შავთვალავ, არაბი ხარ?..“

თელ-ავივის მიმართულებით მიმავალ მგზავრებს გასასვლელისკენ უხმობენ. 
სკამიდან ვდგები, ჩანთას ვიღებ, და... იმ არაბი გოგოს შემცბარ სახეს ვაწყდები.
ვტოვებ ტერმინალს და ვფიქრობ: “ Восток-дело тонкое!”
მალხაზ კოხრეიძე