ვხედავ, რიგში ერთი გამხდარი, საშუალო სიმაღლის კაცი დგას და ნერვიულობს. ვიფიქრე ეჩქარება და ჩემს რიგს დავუთმობ-მეთქი. არ მეჩქარება, არა უშავსო- მითხრა. ალმანახი „საუნჯე“ მინდა, ანდრე მორუას „წერილები უცნობ ქალს“ გამოუქვეყნებიათ და იმას ვეძებო. გამყიდველმა გავყიდე რამდენი ხანიაო-გამოგვძახა ჯიხურის სარკმელიდან.
უშენოდ,
ამ ქვეყანაზე
გაჩენა,
ვაი,
რა ძნელი ყოფილა
ფიქრებთან
მარტო დარჩენა.
ერთი კვირის განმავლობაში, თითქოს მომიყვა, რაც მოსაყოლი ჰქონდა. ომგამოვლილს, ყოფილ მსახიობს, დრამატურგს და პოეტს მოსაყოლს რა გამოულევდა. ჰოდა, დავდიოდით წინ და უკან „არამიანცის საავადმყოფოს“ ვრცელ და გამწვანებულ ეზოში და და შიგადაშიგ მის ამღერებულ ლექსებსაც ვიხსენებდით.
როცა დაჭკნენ
ყვავილები ბაღში,
ჩემთან მოხველ
სიყვარულის ღმერთო.
სად იყავი,
სად იყავი მაშინ,
როცა გულში
გაზაფხული მენთო.
#
ძნელი ყოფილა თურმე სიბერე,
გულო გაუძელ ტკივილს,-
წვიმა მოსულა, არვის ეგონოს,
გაყიდულ არღანს ვტირი.
„ფანჯარაში მტრედია...”
ჩვენებური ურთიერთობის კლასიკაა: Посылаем две - получаем четыре, посылаем
четыре - получаем восемь. ეს ფორმულა კარგად აქვს გამოყენებული
რეზო გაბრიაძეს და გია დანელიას „არ იდარდოში.“ ჰოდა, კინოსტუდიაში ვსხედვართ ნუკრი ბარამიძე, შადიმან ჭავჭავაძე,ამირან ისიანი და მე. ვსაუბრობთ და დროდადრო ვწრუპავთ. უცებ ერთმა სცენარისტმა ჩაიარა. ამირან ისიანმა მოვიწვიოთო, კეთილი კაცია და ვალში არ დაგვრჩებაო. შადიმანმა არ გინდაო, მაგრამ ამირანმა დაძახება მოასწრო. მოვიდა სცენარისტი და გაუვსო ამირანმა ჭიქა. უცებ გამოცალა სცენარისტმა ჭიქა და კიდევ შემივსეო, ამირანს ანიშნა. მეორეც უცებ დალია და მესამეც. ჩვენ ხმას არ ვიღებთ. მერე თვალი შეავლო ჩვენს მწირ სუფრას და თქვა: წავედი ახლა მე, თქვენი ხათრით გავჩერდი, თორემ ძალიან მეჩქარებოდაო.
ჩვენ საუბარი გავაგრძელეთ ისე, რომ მაგიდისკენ არც გაგვიხედავს.
მალხაზ კოხრეიძე
